Біз осы күнге дейін қоғамдық сананы жаңғырту, рухани жаңғыру керек деумен келдік. Бірақ, онымыз іске аспай, тек сөз жүзінде қалып отырды. Енді мына қаралы күндер, азалы айлар біздің қоғамның санасын еркімізден тыс өзгертіп, жаңғыртып жатқандай...
Қараңызшы, соңғы күндері әлеуметтік желілерде науқастардың жанын арашалаймын деп жүріп, өздері қауіпті індеттің құрбаны болған шымкенттік және түркістандық 18 дәрігер жайлы бейнеролик таралып жатыр. Әрине, бұл — орны толмас өкініш. Олардың әрқайсысы бір-бір отбасының, тұтас әулеттердің тірегі еді. Аман жүрсе, әлі талай жанның дертіне дауа сыйлайтын білікті маман болатын. Алайда, олар босқа құрбан болған жоқ. Абзал жандар бізге жанкешті ерлік пен жоғарғы адамгершіліктің тамаша үлгісін көрсетіп кетті.
Хәкім Абайдың 37-ші қара сөзінде «Өзің үшін еңбек қылсаң, өзі үшін оттаған хайуанмен бір боласың; Адамдықтың қарызы үшін еңбек қылсаң, Алланың сүйген құлының бірі боласың» деген өсиеті бар. Егер біздің 18 дәрігер қара басының қамын ойласа, індет өршіген кезде демалысқа шығып, үйінде аман-есен отырар ма еді?! Олар өйтпеді, ауруханадағы аласапыранды көре тұра басын алып қашуға олардың ары жібермеді. Қаһармандық пен антына адалдық танытты. Адамдықтың қарызы үшін еңбек етіп, көзсіз ерлікке барып, шын шейіт болды (Шейіттер өлмейді, олар біздің жүрегімізде, жадымызда, тіпті, жанымызда. Тек біз оларды көре алмаймыз).
Енді осы 18 шейіттің ерлігінен қандай тағлым алуға тиіспіз? Осыны бір сәт ойланайықшы. Кешегі қамсыз тірлік кешкен бейбіт күнде біздің қоғамның кісіге дейтін қарым-қатынасы мен құрметі оның мансабы мен танымалдылығына байланысты болып кеткені жасырын емес. Бүгінгі сынақтар адамның адамдығы мансап пен мал-дүниеге, танымалдылыққа байланысты еместігін тағы да көрсетіп жатыр.
Әйтпесе, кеше дүниеден озғанға дейін 18 дәрігердің түр-түсі былай тұрсын, аты-жөнін жалпақ жұрт білетін бе еді? Ал, елдің аузында, хайп пен «лайктың» ортасында жүрген қаншама мегажұлдыздың қайсысының қарапайым дәрігерлердей елге қайыры тиіп жатыр? Демек, біз той мен шоудың қызығына түсіп алып, арзан ойын-күлкінің адамдарын төбемізге көтеріппіз де, шын мәнінде құрметке лайықты жандарды бүкіл қоғам болып назардан тыс қалдырып жүр екенбіз. Демек, танымал болмай-ақ, мансап арқалап, биік мінберге көтерілмей-ақ қоғамға, адамзатқа адал қызмет етуге болады екен.
Бұл елді ел етіп сақтап отырған атынан ат үркетін министр мен депутат, спортшы мен әнші ғана емес, қарапайым мұғалім мен дәрігер, диқан мен малшы, құрылысшы мен жұмысшы екенін енді ұмытпауға тиіспіз. Кейде бізге көктен дайын күйінде салбырап түскендей көрінетін қаншама игіліктің негізінде осындай қарапайым еңбек адамның маңдай тері жатады.
Иә, пандемия осындай қарапайым ақиқаттарды біздің есімізге қайта салып жатыр. Бір күніңді суыт хабар естімей, амандықта өткізудің қандай бақыт екенін көбіміз түсіне бастағандаймыз. Отбасыңның, жақындарыңның жанында өткен әр сағат зор қуаныш екенін, елдің бейбітшілігі мен бірлігі баға жетпес байлық екенін жүрекпен сезіндік. Тек тоқтаусыз тұтынуды ғана машық еткен, шүкірі мен қанағаты кем, құндылықтар жүйесі төңкеріліп қалған біздің қоғамның осы ақиқаттарды ұғынуы үшін жүздеген адамдарымыздан айырылуы керек болған шығар...
Тарихқа зер салсақ, халқымыздың басынан мұнан жүздеген есе ауыр сынақтар өтіпті. Қазақ соның бәрін жеңіп шыққан қайсар халық. Демек, бұл індетті де ертелі-кеш жеңіп шығарымыз анық. Бірақ, ол кеткеннен кейін біздің өміріміз пандемияға дейін және одан кейін болып екіге бөлінетін болды. Сол пандемиядан кейінгі жаңа өмірімізде бейбітшіліктің қадірін біліп, қарапайымдылық пен қанағатшылдықты серік етіп ғұмыр кешсек игі.
Тереңірек ойлансақ, бұл пандемия Жаратқан Иеміздің бізді тура жолға түссін деп аса қамқорлықпен және ерекше мейіріммен жасаған жұмсақ ескертуі секілді. Егер осы ескертуден дұрыс сабақ ала білмесек, алдымызда қандай сынақтар мен апаттар күтіп тұрғанын ойлаудың өзі қорқынышты-ау. Олай болса, осынау қиын-қыстау шақтарда әрбіріміз өзіміздің рухани қалыбымыз туралы ойланайық.
